Hypertensie of hoge bloeddruk | ||||
---|---|---|---|---|
Synoniemen | ||||
Latijn | Hypertonia[1] | |||
Coderingen | ||||
ICD-10 | I10-I15 | |||
ICD-9 | 401 | |||
OMIM | 45500 | |||
DiseasesDB | 6330 | |||
MedlinePlus | 000468 | |||
eMedicine | med/1106 ped/1097 emerg/267 | |||
standaarden | ||||
NHG-standaard | M17/samenvatting | |||
|
Hoge bloeddruk of hypertensie is een aandoening, waarbij de bloeddruk te hoog is. Een te hoge bloeddruk geeft een verhoogd risico op ziekte.
Men spreekt van hypertensie als de bovendruk hoger is dan 140 mm Hg (18,5 kPa) of als de onderdruk hoger is dan 90 mm Hg (12 kPa). Voor mensen met diabetes mellitus en nierziekten gelden de waardes 130/80 mm Hg (17/10,5 kPa).[2] Goed om hierbij op te merken dat de internationale richtlijnen enigszins verschillen, maar allemaal wel rekening houden met diabetes mellitus, nierziekten en hart- en vaatziekten; de 140/90mm-Hg-grens is "unaniem".
De grens tussen 'normaal' en 'hypertensie' wordt arbitrair vastgesteld en is afhankelijk van wanneer men het gestegen gezondheidsrisico abnormaal gaat noemen. De bloeddruk is continu verdeeld onder de bevolking en heeft de neiging met het vorderen van de leeftijd langzaam te stijgen. Een hogere bloeddruk geeft een hoger risico op beschadiging van bepaalde organen en sterfte, maar er is geen duidelijke drempel waarboven het risico opeens sterk stijgt.
Mede op basis van een aantal andere factoren als voorgeschiedenis, leeftijd, geslacht, rookgedrag, glucosegehalte, cholesterolwaarden, familieanamnese, alcoholgebruik, voeding, lichamelijke activiteit wordt een risicoprofiel opgemaakt.
De diagnose 'hypertensie' moet gebaseerd zijn op meerdere metingen van de bloeddruk. Per keer wordt tweemaal gemeten aan dezelfde arm, met een of twee minuten tussentijd; de gemiddelde waarde geldt. Indien de bloeddruk slechts licht verhoogd is, doet men ten minste drie metingen verspreid over een aantal maanden. Indien het risicoprofiel ongunstig is, bij zeer hoge bloeddrukken en in geval van orgaanbeschadiging door de bloeddruk, herhaalt men de metingen in een kortere periode.
Metingen van de bloeddruk door de patiënt thuis zijn een waardevolle bron van informatie voor de arts. Tevens verhoogt het de therapietrouw. Voorwaarde is wel dat voor de thuismetingen een gekalibreerd apparaat wordt gebruikt.[3]
In circa 90-95% van de gevallen is de oorzaak van hoge bloeddruk niet bekend. Men spreekt dan van idiopathische of essentiële hypertensie.[4] In de resterende gevallen is doorgaans sprake van een aandoening in een nier of beide nieren, bijvoorbeeld door vernauwingen (stenose) in één of beide nierslagaders (nierarteriestenose). Sommige zeldzame hormonale aandoeningen, bijvoorbeeld hormoonproducerende tumoren (ziekte van Cushing; feochromocytoom; syndroom van Conn) kunnen bloeddruk verhogen.[5]
Een artikel in de New England Journal of Medicine in 2007 beschreef de rol van de mineralen natrium en kalium bij het ontstaan van hypertensie.[6] Bij natuurvolkeren met een natrium-arm en kalium-rijk voedingspatroon is hypertensie zeldzaam. Het westerse voedingspatroon bevat meestal het omgekeerde: veel natrium en weinig kalium. Natrium heeft een bloeddrukverhogend effect. Door een relatief grote hoeveelheid natrium en een relatief kleine hoeveelheid kalium trekt het gladde spierweefsel van de bloedvaten zich sterker samen. Om het bloed door de bloedvaten te blijven pompen, zal het hart een hogere bloeddruk moeten genereren.[6] Natrium en kalium hebben ook invloed op de manier waarop door het RAAS en het sympathisch zenuwstelsel (bepaalde hersen -en zenuwactiviteit) de bloeddruk wordt gereguleerd. Wederom met tegenovergestelde effecten: natrium bloeddrukverhogend, kalium bloeddrukverlagend.[6]
Alcoholgebruik draagt bij aan het krijgen van een hoge bloeddruk. Uit onderzoek van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) blijkt dat zo'n 16% van de gevallen van hypertensie alcoholgerelateerd is.[7]
Ook roken draagt bij aan een verhoging van de bloeddruk.[8] Dit komt door de vaatvernauwende effecten van nicotine (vasoconstrictie), zowel als door een verhoging van de hartslagfrequentie door nicotine.
Het eten van erg veel drop kan hoge bloeddruk veroorzaken doordat het glycyrrizinezuur bevat. Deze stof zit ook in zoethout.
De consumptie van suiker draagt ook bij tot een verhoogde bloeddruk. Uit een wetenschappelijke studie, gepubliceerd in The American Journal of Cardiology[9], bleek dat suiker meer dan zout hypertensie zou kunnen veroorzaken.
Meestal geeft hypertensie geheel geen symptomen. Hypertensie is een "stille aandoening": mensen met hoge bloeddruk merken hier vaak niets van. Hoofdpijn, met name in het achterhoofd, die 's ochtends optreedt, behoort tot de meest prominente symptomen van beginnende hypertensie, maar blijft dus nog veel vaker achterwege. Duizeligheid, een licht gevoel in het hoofd en tinnitus komen ook voor.[4]
Een gespannen gevoel (stress) is eerder een oorzaak dan een gevolg van hoge bloeddruk: adrenaline-effect. Vrouwen met hoge bloeddruk hebben door die bloeddruk ook geen zwaardere menstruaties, wat nog weleens wordt gedacht.
Er is een zeldzame vorm van hypertensie die wel gepaard gaat met merkbare verschijnselen: hoofdpijn, verwardheid, eiwit in de urine en bloedinkjes in het netvlies. Deze maligne (kwaadaardige) hypertensie uit zich door een snel stijgende torenhoge (bijvoorbeeld 250 mm Hg) bloeddruk en zal met spoed met behulp van medicijnen per infuus (bijvoorbeeld nitroprusside) moeten worden behandeld.
Mensen met hypertensie lopen een verhoogd risico vroegtijdig te overlijden door een hartaandoening, een herseninfarct of door beschadiging van de nieren.[4]
Bij behandeling daalt het risico op een beroerte tot normale waarden en de kans op een hartinfarct vermindert aanzienlijk. Bepaalde bloeddrukverlagende middelen (ACE-remmers) hebben een gunstig effect op de nieren.
Er zijn verschillende groepen bloeddrukverlagende medicijnen op de markt, onder andere: