Traktati i Londrës (1913) u nënshkrua më 30 maj pas Konferencës së Londrës 1912-1913. Ai trajtonte ndryshimet territoriale që dolën nga përfundimi i Luftës së Parë Ballkanike. Konferenca e Londrës kishte përfunduar më 23 janar 1913, kur ndodhi grushti i shtetit osman i vitit 1913 dhe veziri i madh osman Kamil Pasha u detyrua të jepte dorëheqjen. Udhëheqësi i grushtit të shtetit Enver Pasha e tërhoqi Perandorinë Osmane nga Konferenca dhe Traktati i Londrës u nënshkrua pa praninë e delegacionit osman.
Luftëtarët ishin Lidhja Ballkanike që kishte dalë fitimtare (Serbia, Greqia, Bullgaria dhe Mali i Zi) dhe Perandoria Osmane si humbëse. Fuqitë e Mëdha përfaqësoheshin nga Mbretëria e Bashkuar, Gjermania, Rusia, Austro-Hungaria dhe Italia.
Luftimet kishin pushuar zyrtarisht më 2 dhjetor 1912, me përjashtim të Greqisë që nuk kishte marrë pjesë në armëpushimin e parë. Tre pika kryesore ishin në diskutim:
Traktati u negociua në Londër në një konferencë ndërkombëtare që ishte hapur atje në dhjetor 1912, pas shpalljes së pavarësisë nga Shqipëria më 28 nëntor 1912.
Austro-Hungaria dhe Italia mbështetën fuqishëm krijimin e një Shqipërie të pavarur. Pjesërisht, kjo ishte në përputhje me politikën e mëparshme të Austro-Hungarisë për t'i rezistuar zgjerimit serb në Adriatik; Italia kishte synime në territor, të bëra realitet në vitin 1939. Rusia mbështeti Serbinë dhe Malin e Zi. Gjermania dhe Britania qëndruan neutrale. Balanca që ishte arritur midis anëtarëve të Lidhjes Ballkanike kishte qenë me supozimin se nuk do të formohej asnjë shtet shqiptar dhe se territori i mëvonshëm shqiptar do të ndahej mes tyre.
Vendimet e zbatuara nga Fuqitë e Mëdha ishin:
Megjithatë, ndarja e territoreve të dhëna Lidhjes Ballkanike nuk u zgjidh në Traktat dhe Serbia refuzoi të kryente ndarjen e rënë dakord me Bullgarinë në traktatin e tyre të marsit 1912. Si rezultat i pakënaqësisë bullgare me ndarjen de facto ushtarake të Maqedonisë, më 16 qershor 1913 shpërtheu Lufta e Dytë Ballkanike. Bullgarët u mundën dhe osmanët arritën disa fitore në perëndim të linjës Enos-Midia. Një paqe përfundimtare u ra dakord në Traktatin e Bukureshtit më 12 gusht 1913. Një traktat i veçantë, Traktati i Kostandinopojës, u lidh midis bullgarëve dhe turqve, duke përcaktuar kryesisht kufijtë e sotëm midis dy vendeve.
Përcaktimi i saktë i kufijve të shtetit shqiptar sipas Protokollit të Firences (17 dhjetor 1913) ishte shumë i papëlqyer nga popullsia greke e Shqipërisë së Jugut, e cila pas revoltës së tyre arriti të shpallte Republikën Autonome të Epirit të Veriut, u njoh ndërkombëtarisht si një rajon autonom brenda Shqipërisë sipas kushteve të Protokollit të Korfuzit.
Shqiptarët e konsiderojnë Traktatin si një padrejtësi të imponuar nga Fuqitë e Mëdha, pasi afërsisht gjysma e territoreve me shumicë shqiptare dhe 40% e popullsisë mbetën jashtë kufijve të vendit të ri.
{{cite book}}
: Mungon ose është bosh parametri |language=
(Ndihmë!)
{{cite web}}
: Mungon ose është bosh parametri |language=
(Ndihmë!)
{{cite web}}
: Mungon ose është bosh parametri |language=
(Ndihmë!)
By the terms of the agreement of Corfu the Epirotes obtained the autonomy for which they had struggled
{{cite book}}
: Mungon ose është bosh parametri |language=
(Ndihmë!)
...about 30 percent of the Albanian population were excluded from the new state/about 40%... found themselves excluded from this new country p.243
{{citation}}
: Mungon ose është bosh parametri |language=
(Ndihmë!)
{{cite book}}
: Mungon ose është bosh parametri |language=
(Ndihmë!){{cite book}}
: Mungon ose është bosh parametri |language=
(Ndihmë!){{cite journal}}
: Mungon ose është bosh parametri |language=
(Ndihmë!)