W tym artykule poznamy fascynujący świat
Akcent wyrazowy i wszystko, co ta koncepcja lub osoba ma do zaoferowania. Od historycznych początków po dzisiejsze znaczenie,
Akcent wyrazowy odegrał fundamentalną rolę w różnych aspektach społeczeństwa. Na tych stronach będziemy analizować jego wpływ na kulturę, technologię, politykę i wiele innych obszarów. Dodatkowo zagłębimy się w jego różne aspekty, badając, jak
Akcent wyrazowy ewoluował w czasie i jak nadal wpływa na nasze życie. Przygotuj się na zanurzenie się w odkrywczą podróż poprzez ten ekscytujący temat, podczas którego zbadamy jego znaczenie, implikacje i znaczenie we współczesnym świecie.
Akcent wyrazowy (od łac. accentus „zaśpiew”) – wyróżnienie za pomocą środków fonetycznych niektórych sylab w obrębie wyrazu lub syntagmy.
W międzynarodowym alfabecie fonetycznym akcent główny oznacza się symbolem , a słabszy akcent poboczny symbolem (np. usłyszymy ). W MAF symbole te umieszczane są przed sylabami, do których się odnoszą (w niektórych innych notacjach występują po tych sylabach) – uzasadnione jest to tym, że wiedza o sposobie akcentowania danej zgłoski potrzebna jest przed jej wymówieniem (przeczytaniem).
Rodzaje
Rodzaje akcentu ze względu na użyte środki fonetyczne:
- akcent dynamiczny (ekspiracyjny, ekspiratoryjny, ekspiratoryczny) – akcentowana sylaba wymawiana jest z większą siłą, intensywnością
- akcent toniczny (melodyczny, prozodyczny) – akcentowana sylaba wymawiana jest specjalnym (np. wyższym) tonem (na przykład w języku szwedzkim, serbsko-chorwackim czy słoweńskim)
- akcent iloczasowy (rytmiczny) – akcentowana sylaba jest wymawiana dłużej.
Kategorie te nie są rozłączne, sylaba akcentowana może być bowiem wyróżniana za pomocą więcej niż jednego środka fonetycznego.
Akcent wyrazowy może być:
- stały pod względem fonetycznym – pada wówczas na jedną określoną sylabę we wszystkich wyrazach i formach wyrazu:
- albo swobodny – w różnych wyrazach i ich formach pada na sylaby o różnej pozycji w obrębie wyrazu (np. w języku rosyjskim);
- stały pod względem morfologicznym – pada we wszystkich formach fleksyjnych danego wyrazu na jedną i tę samą sylabę tego samego morfemu;
- albo ruchomy – w różnych formach danego wyrazu może padać na różne sylaby.
Obok akcentu wyrazowego wyróżnia się również tzw. akcent logiczny (zdaniowy) – wymawianie z naciskiem w zdaniu tych wyrazów, które są uważane przez mówiącego za bardziej istotne dla przekazywanej treści. Te ważniejsze części są wysuwane na początek wypowiedzenia lub na jego koniec.
Przykłady w językach
- Język polski
Akcent wyrazowy w języku polskim jest:
- stały pod względem fonetycznym;
- ruchomy pod względem morfologicznym: nowy, nowego;
- w zasadzie paroksytoniczny;
- proparoksytoniczny w:
- niektórych rzeczownikach zakończonych na -yka -ika: muzyka, technika;
- liczebnikach zakończonych na -set: osiemset, dziewięćset;
- czasownikach 1. i 2. os. liczby mnogiej czasu przeszłego: zrobiliśmy, przeżyliśmy (w dialekcie warszawskim występuje odejście od tej zasady i stosowany jest akcent paroksytoniczny: zrobiliśmy, przeżyliśmy);
- czasownikach w liczbie pojedynczej i 3. osoby liczby mnogiej w trybie przypuszczającym: byliby, odkroiłbym;
- akcent na 4. sylabę od końca:
- w czasownikach 1. i 2. osoby liczby mnogiej czasu przeszłego w trybie przypuszczającym: zamieścilibyście, odprowadzilibyśmy;
- proparoksytoniczny lub paroksytoniczny w różnych wyrazach, zwykle pochodzenia obcego, niezakończonych na -yka ani -ika: prezydent lub prezydent, opera lub opera, biblioteka lub biblioteka, uniwersytet (w tym wyrazie akcent proparoksytoniczny występuje tylko w mianowniku liczby pojedynczej, a pozostałych przypadkach paroksytoniczny: uniwersytetu, -tetach, itd.), okolica lub okolica, w ogóle lub w ogóle.
Akcent poboczny pada z reguły na pierwszą sylabę w wyrazach dłuższych niż trzysylabowe.
- Inne języki
W niektórych językach akcent wyrazowy jest cechą fonologiczną relewantną, na przykład hiszp. te gusto (lubisz mnie) i te gustó (polubiłeś(aś) go/ją). W języku czeskim akcent jest inicjalny i pada na pierwszą sylabę zestroju akcentowego (dó Prahy).
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia