W dzisiejszym świecie
Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa stał się tematem o wielkim znaczeniu i ciągłej debacie. Wraz z postępem technologii i ciągłą ewolucją społeczeństwa
Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa zyskał fundamentalną rolę w różnych dziedzinach, od polityki i ekonomii po kulturę i rozrywkę. Na przestrzeni dziejów
Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa był przedmiotem badań, analiz i dyskusji, co doprowadziło do powstania szerokiego spektrum opinii i perspektyw na temat jego znaczenia i wpływu na życie codzienne. W tym artykule zbadamy różne aspekty
Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa i jego wpływ na współczesny świat, a także implikacje, jakie ma na przyszłość.
Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa
High Representative of the Union for Foreign Affairs and Security Policy
Logo Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych
|
Obecny wysoki przedstawiciel
|
Josep Borrell
|
Stanowisko
|
Organizacja
|
Unia Europejska
|
Data utworzenia
|
1999
|
Pierwszy wysoki przedstawiciel
|
Catherine Ashton
|
Długość kadencji
|
5 lat
|
Obecny wysoki przedstawiciel
|
Josep Borrell
|
Siedziba
|
Bruksela
|
Strona internetowa
|
Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa – organ Unii Europejskiej odpowiedzialny za prowadzenie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony. Wysoki przedstawiciel jest powoływany na pięcioletnią kadencję. Pierwszą przedstawicielką była Brytyjka Catherine Ashton. Od 1 grudnia 2019 r. funkcję sprawuje Hiszpan Josep Borrell.
Historia
Geneza tego organu sięga poprzedzającej szczyt Unii w 1997 konferencji międzyrządowej, która odbywała się rok wcześniej i była poświęcona reformie WPZiB. Wówczas państwa członkowskie UE postanowiły podnieść rolę Sekretariatu Rady Unii Europejskiej, a jednocześnie zapewnić większą skuteczność polityki zagranicznej UE. Sprawiło to, że traktat amsterdamski ustanowił urząd wysokiego przedstawiciela do spraw wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Stanowisko to zostało wówczas połączone z funkcją sekretarza generalnego Rady Unii Europejskiej. Pierwszą osobą wybraną na to stanowisko był Javier Solana, który nieformalnie rozdzielił stanowisko wysokiego przedstawiciela i sekretarza generalnego, przekazując kompetencje tego drugiego swojemu zastępcy.
Traktat lizboński dokonał reformy tego stanowiska, między innymi zmieniając jego nazwę na „wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa”. Obecnie zadaniem tego organu jest dowodzenie unijną dyplomacją. Jest wybierany przez Radę Europejską, z upoważnienia której działa, kwalifikowaną większością głosów, za zgodą przewodniczącego Komisji. Jego wybór musi zostać zatwierdzony przez Parlament Europejski. Jego kadencja może zostać zakończona w ten sam sposób. Zgodnie z art. 5 protokołu dołączonego do TUE, kadencja wysokiego przedstawiciela jest połączona z kadencją Komisji Europejskiej, w efekcie trwa 5 lat. W wykonywaniu jego obowiązków wspiera go Europejska Służba Działań Zewnętrznych, która współpracuje ze służbami dyplomatycznymi państw członkowskich. Składa się ona z urzędników właściwych służb Sekretariatu Generalnego Rady i Komisji oraz osób wyznaczonych przez krajowe służby dyplomatyczne.
Kompetencje
- Jest reprezentantem Unii w zakresie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Wyraża jej stanowisko w organizacjach międzynarodowych i na konferencjach międzynarodowych
- Prowadzi WPZiB oraz WPBiO. Poprzez swoje propozycje, przyczynia się do opracowania tych polityk i realizuje je
- Prowadzi dialog polityczny ze stronami trzecimi
- Czuwa nad spójnością działań zewnętrznych Unii
- Uczestniczy w pracach Rady Europejskiej
- Zapewnia wykonanie decyzji przyjętych przez Radę Europejską i Radę Unii Europejskiej
- Jest przewodniczącym Rady Spraw Zagranicznych oraz jednym z wiceprzewodniczących Komisji
- Odpowiada w ramach Komisji za jej obowiązki w dziedzinie stosunków zewnętrznych i koordynację innych aspektów działań zewnętrznych Unii
- Może przedkładać Radzie swoje wnioski oraz zalecenia w sprawach wydania upoważnienia do podjęcia negocjacji odnośnie do umowy międzynarodowej. Może do niej również zwracać się z wszelkimi pytaniami dotyczącymi WPZiB.
- Musi się regularnie konsultować z Parlamentem Europejskim w zakresie głównych spraw związanych z WPZiB oraz WPBiO. Musi również informować go o rozwoju tych polityk. Do jego obowiązków należy należyte uwzględnienie poglądów parlamentu.
- W przypadku przeprowadzania misji utrzymania pokoju, zapobiegania konfliktom i wzmacniania międzynarodowego bezpieczeństwa, czuwa nad koordynacją cywilnych i wojskowych ich aspektów
- W przypadkach wymagających szybkiej decyzji może w ciągu 48 godzin zwołać, z inicjatywy własnej albo na wniosek państwa członkowskiego, nadzwyczajne posiedzenie Rady. W razie bardzo pilnej potrzeby może to nastąpić szybciej.
- Poszukuje rozwiązania w sytuacji, gdy jeden z członków Rady oświadczy, że ze względów polityki krajowej zamierza sprzeciwić się podjęciu decyzji podejmowanej większością kwalifikowaną.
- Wraz z Radą czuwa nad poszanowaniem zasad lojalności i solidarności działań państw członkowskich UE w dziedzinie stosunków zewnętrznych. Zapewnia z nią jednolitość, spójność i skuteczność działań Unii.
Lista wysokich przedstawicieli
Przypisy
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 17, ust. 7.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 18, ust. 1.
- ↑ Protokół do TUE, art. 5.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 27, ust. 3.
- ↑ a b Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 27, ust. 2.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 18, ust. 2.
- ↑ a b c Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 18, ust. 4.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 15, ust. 2.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 27, ust. 1.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 18, ust. 3.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 22, ust. 2.
- ↑ Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 218, ust. 3.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 30, ust. 1.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 36.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 43, ust. 2.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 30, ust. 2.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 31, ust. 2.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 24, ust. 3.
- ↑ Traktat lizboński, wersja skonsolidowana, art. 26, ust. 3.
Linki zewnętrzne